Mijn maraine is 30 juli overleden. Dat vind ik wel jammer want zij is echt alles voor mij. Ze had thuis een lichte hartaanval gekregen. Ze belde naar de buren en dan belden de buren naar mijn oma. Iedereen was in shock. Ik kon het zelf niet geloven, ze was echt super lief voor iedereen. Drie jaar geleden was mijn parain ook overleden op 88-jarige leeftijd. Ik mis hen verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik mijn papa zijn oma en opa nog heb gekend. Ze hadden een boerderij. Ik voel dat ik nog niet klaar ben om hen los te laten. Altijd als mijn papa naar buiten gaat, krijg ik een snoepje. Dat vind ik eigenlijk wel grappig. Ze is dan in een herstelziekenhuis geweest en ze kon niet meer lopen. Haar arm was een beetje verlamd en haar benen wilden niet meer werken. Ze is dan uiteindelijk verhuisd naar het rusthuis Herdershove. We hebben nog zoveel leuke dingen gedaan. Ze is overleden aan een bloedklonter in haar hersenen. Ik dacht eerst toen ik dat hoorde:'Waarom moet dat met haar gebeuren?' Ik heb onlangs gezien dat haar huis te koop stond. Ik was verdrietig. Maar mijn maraine en parain zijn voor altijd de belangrijkste personen ooit! Ik hou van jullie!!!
Sarah-Jane
klas 6
