vrijdag 24 september 2010

Déjà vu

Ik vind het raar dat een mens déjà vu's heeft. Ik heb het namelijk heel vaak. Ik zou wel eens willen weten hoe het komt dat een mens déjà vu's heeft. Misschien komt het door iets in je hersens dat ze de beelden vergelijken en je dan denkt dat je een déjà vu hebt, ik weet het in ieder geval niet. Ik kan er wel uren over denken: “Zou het echt zijn of zou het niet echt zijn, wel echt of niet echt of wel of ...'' Ik vind het zo stom dat er maar geen oplossing lijkt te bestaan. Ik geraak er maar niet aan uit. Hoe kan het dat zoiets bestaat. Toch lijkt het onmogelijk dat je het gevoel kan hebben dat je iets al een keer hebt meegemaakt. Ik heb ook soms wel eens een déjà vu waarin ik naar iets kijk en terwijl iets hoor en de 2de keer precies hetzelfde zie terwijl ik hetzelfde hoor. Het lijkt me heel ingewikkeld. En toch blijf ik het raar vinden.

Sara-Lisa
klas6

woensdag 22 september 2010

Neuroblastoom

Mijn nichtje Martje heeft net als Taylor neuroblastoom. Het begon allemaal met een heel raar voorgevoel. Ik was op kamp met de VKSJ en mama was gaan slapen bij mijn oma. Twee huizen verder woont mijn tante de mama van Martje. Op kamp had ik een heel raar gevoel , ik vroeg me 's avonds in mijn bed af of alles wel goed zou gaan bij oma of er niets ergs gebeurd zou zijn. Ik dacht dat er iets niet klopte bij oma. Ik kwam terug thuis en toen vertelde mama dat Martje kanker had. Ik moest huilen. Ik vind het verschrikkelijk dat er in zo'n korte periode drie mensen met kanker in de familie zijn.
En nu ik een project maak over Taylor begrijp ik pas hoe erg het is. Het allerergste vind ik dat je alleen maar kan hopen dat alles goed gaat. Van mij mag al dat slecht nieuws in de familie stoppen en nooit meer terugkomen. Verschrikkelijk dat de blijdschap van een nieuw kindje al na een jaar kan veranderen in triestheid voor haar leven. Maar we moeten ook positief denken en dan komt alles goed, ook voor Taylor. Er is hoop en iedereen blijft geloven dat het een spetterende happy end wordt.

Sara-Lisa
klas 6

(nvdr: wil je meer te weten komen over neuroblastoom, surf dan naar Villa Joep)

zondag 19 september 2010

Taylor Love

Taylor Love heeft kanker en nog meer ziektes. Ik en andere kinderen worden daar heel triest van. Als ik dit voor de eerste keer gehoord had dat een klein meisje van 5 jaar kanker had dan was ik heel erg geschrokken. Want dat doet heel erg pijn als je dat hoort, dan wil je gewoon alles voor dat meisje doen maar het lukt gewoon niet. Het voelt of dat je net kapot gaat of zo veel tranen over je wangen lopen. Dat dat meisje gewoon maar 1 kans krijgt en als je naar dat arme kind kijkt dat ze gewoon zo verdrietig kijkt. Dat je haar pijn voelt en dat ze hulp nodig heeft, dan voel je dat gewoon in je hart dat je haar wilt helpen. Maar dat je denkt dat het niet lukt. Iedereen zou haar heel erg graag willen en moeten helpen. Ik zou graag een liedje willen zingen voor haar maar ik weet niet welk. Ik weet het niet maar een heel speciaal liedje wil ik zingen zodat je het gewoon nooit meer kan vergeten. Ik hoop natuurlijk dat de mensen haar kunnen helpen. Heel veel natuurlijk. Maar ik hoop ook heel erg dat ze weer gezond wordt en blij.

Habiba
klas 5

(nvdr: wil je meer weten over Taylor? Ga naar www.taylorlove.org en maak je lid van haar Facebookpagina www.facebook.com/lovetaylorlove )

zondag 5 september 2010

Braderie in het dorp

Ik woon nog niet zo lang in Dudzele en heb nog niet veel meegemaakt. Ik ben zelf nog bezig het dorp te verkennen. De speeltuin, het park en de nieuwe woonwijk heb ik al gezien. Ik heb ook veel gewandeld en gefietst door Dudzele.
Op een flyer had ik gelezen dat er braderie zou zijn op het Dorpsplein. En het Dorpsplein was maar 4 huizen van mij vandaan, dus ik was zeer benieuwd. Veel mensen brachten al spullen voor de braderie zoals tafels en stoelen. En ook zetten de mensen al hun spullen buiten die ze wilden verkopen. De braderie begon al vol te lopen. Er zou zelfs een Belgische zanger komen maar alleen ben ik zijn naam vergeten (nvdr Frank Galan). Ik liep langs een paar tentjes en zag spelletjes, films, kleren en schoenen tot dat ik bij de botsauto’s kwam. Ik ben erin geweest. Toen ik naar huis liep begon het te regenen. Langzamerhand begon iedereen zijn tentje op te ruimen. En voor dat je het wist was de braderie afgelopen. Dat vond ik wel snel gaan maar ik heb er van genoten.

Joëlle
klas 6