♫Wims klas♫: Ballet

zaterdag 14 oktober 2017

Ballet

Ik ben aan mijn 6de jaar ballet begonnen en ik doe het nog altijd SUPER graag. Tamara, mijn juf, is naar een andere dansschool dat vind ik wel jammer. Nu heb ik een nieuwe juf Sara. Ik kende Sara al een beetje door Tamara want zij kenen elkaar. Ik heb nu ook nieuwe meisjes in de groep, we zijn maar met vier dat is aan de ééne kant wel leuk maar ook weer niet. Sara is ook een super goede lesgeefster vind ik.
We moeten nu een zwart pakje dragen maar ik heb nog mijn blauw pakje en daar kan ik nog in dus moet ik het nog dragen tot het te klein wordt.
Toen ik was begonnen, was er ook een jongen in de groep en dat vond ik wel heel moedig van hem. Hij heeft 5 jaar ballet gedaan. Want ik zou willen dat er ook meer jongens ballet zouden doen want ballet is ook een JONGENSsport. Het is heel mooi om jongens en meisjes samen ballet te zien doen.

Mira
klas 5

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim