Ik ben ongeveer 6 jaar geleden geopereerd geweest. Ik herinner mij er niet meer veel van. Ik was toen nog maar 5 jaar. Maar vorig jaar ben ik opnieuw geopereerd. Daar herinner ik me nog heel veel van. Toen was ik ook ouder en het is nu nog niet zo lang geleden. De dokters waren niet zeker of ik geopereerd moest worden. Dus omdat ze dat moesten weten, moest ik naar het ziekenhuis in Leuven voor een katheterisatie. Daarvan ontdekten ze dat er weer eelt was gegroeid in mijn aorta. Toen ik dat hoorde was ik natuurlijk heel bang. Toen ik 5 jaar was snapte ik dat nog niet wat er allemaal ging gebeuren maar toen ik 10 was had ik meer schrik omdat ik al wat ouder was en meer wou weten. Het was heel ver rijden en hoe dichter ik kwam hoe meer stres ik had. Toen ik eindelijk in het ziekenhuis kwam, was ik erg zenuwachtig. Maar dat is denk ik wel normaal. Toen ik op de kinderafdeling kwam was het heel erg druk ze hadden zelfs geen eenpersoonskamer meer vrij. Dus moest ik op een kamer van 6 liggen. Ik moest een foto van mijn hart laten maken, bloed laten trekken, mijn bloeddruk laten meten en nog wat onderzoeken doen, wat alle dokters eigenlijk doen. De eerste dag was het nog niet zo erg alleen dat bloed laten trekken was niet zo leuk. Die eerste nacht heb ik lang liggen piekeren, ik had er echt geen zin in maar wat moest gebeuren dat moest.
De volgende dag was ik vroeg wakker geworden, ik had veel stress. De dokters zeiden dat ik 24 uur voor de operatie nuchter moest zijn want ik moest geopereerd worden in de namiddag. Toen was het eindelijk zo ver, ik moest geopereerd worden. Een meneer zou normaal achter mij komen om mij naar de operatiekamer te brengen. Maar toen hij daar was vertelde hij het slechte nieuws aan mama en papa dat de operatie niet door ging, er was die nacht in een studentenhuis een brand geweest en daardoor lag het intensieve vol. En als ik geopereerd geweest zou zijn moest ik daar dan naar toe. Het was dan uitgesteld tot 12 februari. Dus ik had al die onderzoeken voor niets gedaan. 12 februari moest ik weer terug. Toen ik op de kinderafdeling kwam, was het weer zo druk en moest ik op een kamer van 3 liggen. Ik heb weer alle onderzoeken moeten opnieuw doen. Die nacht kon ik weer niet slapen en ik was nog meer bang dan de vorige keer. Ik was weer vroeg wakker maar toen kwamen ze mij wel op tijd halen. Ik was zo bang. Ze gaven mij een drankje om te kalmeren maar in plaats dat ik rustiger werd, werd ik hyper. Toen ik dan bij de operatiekamer kwam, moest ik met een masker in slaap gedaan worden maar door dat ik zo hyper was, ging dat wat moeilijker. Ik werkte blijkbaar heel hard tegen en sloeg naar de anesthesiste. Maar ik herinner mij daar niets meer van, blijkbaar was ik toen al in slaap. De anesthesiste had een beertje op mijn bed gelegd met een kaartje waar opstond 'veel beterschap'.
Toen ik wakker werd lag ik op intensieve zorgen dat is een lange gang met gordijnen en tussen die gordijnen staan bedden met kinderen die net geopereerd zijn geweest. Ik wilde mama en papa zien maar dat mocht niet want ze mochten alleen maar op bepaalde uren langs komen. De dokters zijn dan ook een paar keer langs geweest en ze zeiden dat ik er redelijk goed uitzag en dat ik dan die dag misschien al uit de intensieve mocht. Toen mama eindelijk kwam, had ik een kaartje gekregen en een knuffeltje als cadeautje. Maar ik was vooral blij dat ik mama en papa mocht terug zien. De dokter is dan ook nog eens gekomen en hij zei dat ik nog een beetje moest slapen en als alles dan goed ging, mocht ik met mama en papa mee naar mijn kamer. Dus omdat ik moest slapen, moesten mama en papa weg. Ik heb een paar uren geslapen en toen kwamen mama en papa terug. Ik mocht eindelijk naar mijn kamer. Ik was zo blij. En deze keer moest ik wel op een eenpersoonskamer liggen. Wat ik wel heel eng vond, is dat als ik me te veel bewoog ik pijn had. Er zaten nog 2 buizen in mijn buik om het vocht uit mijn buik te halen. En als ik mij te veel bewoog, schoven die buizen tegen mijn ribben. Daar kon ik echt niet tegen want dan begon ik te panikeren en hapte ik naar adem. Dat gebeurde ongeveer 2 keer op een dag. Daarom moest ik naar een dokter om een echografie te nemen. En toen zeiden ze dat de buizen uit mijn buik mochten. Maar wat wel minder leuk was, is dat de buizen er uit moesten met lachgas. Dus kwamen de dokters en een soort van anesthesiste. Terwijl de anesthesiste mij verdoofde met lachgas namen de dokters de buizen weg uit mijn buik. Maar daar herinner ik mij niets meer van. Sindsdien was het niet meer zo erg, ik moest rusten, rusten en nog eens rusten.
Dat was wel niet zo leuk. Maar ja, dat was nog niet zo erg. Ik moest wel de hele tijd in mijn bed liggen maar ik mocht wel al aan de kant zitten maar dan voelde ik me wel wat draaierig omdat ik al de hele tijd had gelegen. Toen ik eindelijk mocht proberen te stappen was ik heel blij want dan mocht ik eindelijk een uit dat saaie bed. Toen moest ik ook bellen blazen om terug te kunnen blazen, want ik kon niet perfect inademen. Toen ik goed kon stappen, mocht ik eens de trappen proberen en dat ging wel redelijk vlot. Maar dan kwam het leukste. Toen mijn tantes, oma's, opa's, mijn nichtjes, mijn neefjes en mijn zus kwamen was het cadeautjestijd. Dat was natuurlijk heel leuk. Toen ik helemaal hersteld was, mocht ik eindelijk naar huis en dat vond ik echt heel leuk. Eindelijk terug thuis slapen, thuis spelen, mijn familie terug zien en terug normaal eten want het eten in het ziekenhuis was echt niet te eten. Ik hoop dat dit niet meer gebeurt want dit was echt niet leuk.
Ymke
klas 5
