♫Wims klas♫: Mijn opa

woensdag 4 maart 2015

Mijn opa

Mijn opa was vroeger zanger. Zijn artiestennaam was Ricky Gordon. Hij was 18 jaar toen zijn eerste plaat uitkwam en 14 toen hij voor de eerste keer mocht optreden. Het stopte wel een beetje met beroemd zijn want hij moest naar het leger voor een jaar. Maar toen ging alles weer normaal zoals vroeger. Ik ging gisterenavond bij opa en oma slapen. Ze hebben een heel leuk huis. Ze hebben een dakterras met een jacuzzi op. Ik had ook mijn ukelele mee. Hij kon er wel op spelen maar kende de akkoorden niet want hij speelt gitaar. Op mama en papa hun huwelijk heeft hij opgetreden en dat vond ik wel leuk. Ik vind dat hij super mooi kan zingen. Zijn hits zijn: Such a night, Heimwee naar jou en nog een paar, maar ik weet ze niet allemaal uit mijn hoofd. Ik vind gewoon dat hij mooi kan zingen. Ik zal eens vragen of hij naar het open forum wil komen. Dat zou ik wel leuk vinden.

Fien
klas 5

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim