♫Wims klas♫: De Ardennen

zaterdag 28 maart 2015

De Ardennen

Elk jaar gaan we naar de Ardennen. In de grote vakantie gaan we naar La Chouffe. Dat vind ik super leuk. Dan eten we in La Grange, dat is super lekker. Papa eet meestal een hammetje en wij ribbetjes. Daar is ook een visvijver. Dan kijk ik met opa naar de mensen die aan het vissen zijn. Daarna gaan we naar de stad en kopen we souveniertjes. In elke bakkerij vind je taart: aardbeientaart, appeltaart …
dan nemen we de taart mee en eten we hem in de veranda op. Dit jaar mag Debby en de familie mee. We gaan ook winkelen in shopping centrum MASSEN. Dat is een heel groot winkelcentrum in Luxemburg. Dan mogen we elk jaar speelgoed kiezen. Dit jaar gaan we naar chalet Napoleon. Vorig jaar gingen we naar Chouffe Mientje. Daar was het heel hard aan het donderen en aan het bliksemen. Dan moesten we alle elektrische apparaten uit het stopcontact trekken. Als we dan naar huis gaan zit de auto stampvol. Dan val ik altijd in slaap omdat ik snel wagenziek word. Het is wel ver rijden maar het is daar zo leuk dat ik er elk jaar naar uitkijk.

Jonas
klas 5

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim