♫Wims klas♫: Het middelbaar

zondag 12 januari 2020

Het middelbaar

Ik moet dit jaar naar een andere school gaan. Naar het middelbaar... Het gaat denk ik wel anders zijn. Ik zit al zo lang op deze school. Ik zit hier al 11 jaar en dan moet ik opeens naar een andere school. Ik ga deze school wel heel hard missen. Mijn laatste musical is ook al gepasseerd. Ik vond het een superleuke musical. En Merkenveld zal ook de laatste keer zijn. In Merkenveld ga ik heel veel plezier maken.
Als ik naar het middelbaar ga wat dan? Gaan er kluisjes zijn? Zitten er kinderen van mijn school? Moet ik dan met de bus? Zit mijn zus dan ook op die school? Gaat er een uniform zijn? Ik ben wel zenuwachtig voor het middelbaar. Maar mama zegt dat het in het middelbaar ook wel leuk zal zijn. Anders, maar leuk. Ik ga nieuwe mensen leren kennen en heel veel nieuwe dingen leren. Ik ben nog niet zeker wat ik graag wil doen later maar ik denk aan dieren of kinderen verzorgen, dat zou ik heel leuk vinden. Want ik zou heel graag dieren en kinderen verzorgen en helpen.

Ilke
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim