♫Wims klas♫: Muziek in de klas

woensdag 8 oktober 2014

Muziek in de klas

In de klas krijgen we vaak muziek. Ik vind dat super leuk. Heel 5 en 6 heeft een instrument om op te spelen. Bijna heel 5 en 6 speelt ukelele buiten 1 iemand die speelt accordeon. Ik zelf speel ukelele, ik vind het echt een super instrument om op te spelen. Eerst wilde ik gitaar gaan spelen maar dat leek me veel te ingewikkeld om te spelen. Want een gitaar heeft 6 snaren en een ukelele maar 4, dat is eigenlijk een beetje de reden dat ik voor ukelele gekozen heb. Maar ook omdat Wim, mijn meester, op het forum altijd liedjes speelde op zijn ukelele en ik vond dat super tof.
Vorig jaar ben ik begonnen met ukelele te spelen. In het begin was het wel wat moeilijk maar nu vind ik het geweldig. Vorig jaar had ik ook nog geen eigen ukelele maar een maand ongeveer geleden is Wim naar Roeselare gegaan om nieuwe ukeleles te gaan kopen. 14 kinderen van de klas wilden een eigen ukelele en daar zat ik zelf ook bij. Toen Wim terug kwam met 14 nieuwe ukeleles besefte ik pas dat ik een eigen ukelele zou hebben.
Wat ik ook heel erg leuk vind aan een ukelele is dat je ze in alle kleuren die je maar wilt kunt krijgen. Ik had voor het kleur rood gekozen. Er waren ook andere kleuren maar ik koos dus voor rood. In het begin dat we de ukeleles hadden stonden ze na 1 liedje te spelen al weer vals. Maar nu staan de meeste al goed. Ik kan het zeker aanraden om muziek te spelen, want het is zo leuk.

Obe
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim