♫Wims klas♫: Toetsen

maandag 16 juni 2014

Toetsen

Volgende week zijn het toetsen, drie dagen toetsen. Ik ben echt nieuwsgierig hoe moeilijk het gaat zijn en of ik het ga kunnen en ik ben ook een beetje gestrest. Ik ben nu al veel aan het oefenen vooral Frans en Nederlands, de rest moet ik minder oefenen omdat ik dat beter kan. Ik ben ook veel blogs aan het schrijven.
Vanaf maandag beginnen de toetsen. Maandag hebben we: Nederlands lezen, wereldoriëntatie-tijd dan in de namiddag hebben we Nederlands schrijven, wiskunde-meten en ook nog wereldoriëntatie-maatschappij. Dinsdag hebben we Frans -luisteren, wiskunde-cijferen,wiskunde-getallenkennis dan in de namiddag hebben we wereldoriëtatie -ruimte, Frans-lezen en ook nog Frans-schrijven. Dan hebben we alleen nog de woensdag, de woensdag hebben we Nederlands- taalbeschouwing , wereldoriëntatie -techniek en nog Nederlands- luisteren dan hebben we pauze na de pauze is het nog Wereldoriëtatie-natuur, wiskunde-meetkunde en de allerlaatste is wiskunde-hoofdrekenen. Het zijn drie dagen toetsen, ik vind het wel leuk dat het maar drie dagen want dan is het rap voorbij.

Lars
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim