♫Wims klas♫: Mijn opa

woensdag 28 februari 2018

Mijn opa

Mijn opa is gestorven door een hartaderbreuk op Valentijn. Toen ik het nieuws kreeg, waren mijn mama ik en mijn broer kapot van verdriet. Hij is 81 jaar geworden toen hij stierf. Ik vond het echt niet leuk. Toen mijn opa gestorven was, ben ik naar mijn andere oma gegaan omdat ik nog niet sterk genoeg van emotie was. Ik ben heel de dag bij mijn oma gebleven. Ik vond het ook leuk dat mijn nicht bij mijn oma was. Mijn nicht heeft mij dan getroost. Om mij af te leiden hebben we spelletjes gespeeld, maar dat werkte maar een beetje.
Ik ga mijn opa zo hard missen. Woensdag 21 februari was de begrafenis. Ik heb Jolien gezongen met mijn nichtjes. Na de begrafenis ben we naar mijn oma gegaan om nog broodjes te eten. Ik ga mijn opa echt missen.

Kobe
klas 5

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim