♫Wims klas♫: Fitness

zaterdag 12 september 2020

Fitness

Gisteravond ben ik met mijn papa voor de eerste keer gaan fitnessen in de fitnessclub Paramount. We fietsten langs de vaart op het jaagpad naar de Paramount.

Daar kregen we uitleg over de toetellen en we kregen een handdoekje voor als je zou zweten. Dan moesten we vijftien minuutjes fietsen op het fietstoestel en dan gingen we tien minuutjes op een fiets waar je met je handen moet fietsen. Daarna mochten we weer tien minuutjes traplopen, dat was heel raar.

En dan ging mijn papa de Egym een keer proberen, dat zijn allemaal lastige toestellen naast elkaar en papa moest die toestellen allemaal twee keer doen.

Ik kreeg oefeningen zoals tussen een ladder lopen van links naar rechts, dan mocht ik zestig keer slaan tegen de boksbal, daarna mocht ik vijftien springen op iets en als ik er opstond moest ik een squat doen, dan mocht ik me vijftien keer opduwen op twee metalen stokken, daarna mocht ik tien keer het touw naar beneden trekken. Dat moest ik allemaal vijf keer doen.

Toen waren we klaar en gingen we met de fiets terug naar huis.

Seth

klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim