♫Wims klas♫: Up With People

maandag 13 mei 2019

Up With People

Dinsdag en donderdag waren de mensen van Up With People er. Ik vond het superleuk en vanavond (vrijdag) gaan we optreden met het liedje “Shine the light”. Ik heb er zoveel zin in! Vorig jaar vond ik het al leuk met UWP maar dit jaar vond ik het nog leuker! Zij kunnen zoveel en zijn superlief! Bij ons aan tafel zat er een meisje, Rachel, en zij was megalief en we hebben veel gepraat. Het schilderij vind ik heel mooi geworden en ik vind het echt cool dat ze dat gemaakt hebben voor ons. Dinsdag hebben we een soort vlag gemaakt over onszelf. We moesten alles tekenen waar we blij van werden of wat we leuk vonden! Vorig jaar hadden we dat ook gedaan en ik vond het leuk om dit jaar te zien hoe iedereen veranderd was. We hebben ook dansen geleerd en dat was speciaal en leuk want bij alles wat we leerden was er iemand anders die ons “lesgaf”, zo leerde je iedereen kennen. Het oefenen van “Shine The Light” vond ik zo mooi en leuk om te doen want we moesten tweestemmig zingen en het klonk supermooi. Vanavond gaan we hetzelfde doen en ik kan niet wachten!! Ik ga ze echt missen! I LOVE UWP!

Louise
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim