Onlangs is mijn vader 2 jaar overleden. Die dag vond ik mega erg, ik kon het helemaal niet geloven. Er waren op die dag heel erg veel mensen de ambulance, de mug, de politie en ook een soort van slachtofferhulp. Daar moesten mijn broer en ik dan even mee gaan praten. Want wij waren nog zo jong, ik was 9 en mijn broer was 3. Mijn broer besefte dat eigenlijk niet. Hij vroeg telkens waarom die mensen er waren, wat hij moest doen en allemaal zo'n dingen. Toen we bij die slachtofferhulp waren, kregen we van die meneer een knuffeltje. Het was een soort van zebra. Hij zei dat dit nu onze Papa zou zijn. Hij zei dat we daar alles konden tegen zeggen dat we maar wilden. Als we ergens mee zaten en we durfden het niet te vertellen dan konden we het tegen hem zeggen. Eerst geloofde ik dat niet, dat kan toch niet een knuffel die naar je luistert. Een weekje later begon ik te beseffen dat dat eigenlijk wel kan. Dan ben ik daar tegen gaan praten als ik ergens mee zat. Ik vond dat het eigenlijk wel hielp. Een maandje later was ik er al over omdat ik elke avond praatte met hem. Toen ik op school kwam, liep iedereen naar mij en begon mij te troosten. Ik vond dat wel lief maar ik wilde het eigenlijk niet. Ik wilde niet dat iedereen bij mij liep, ik vond dat veel te druk. Alleen mij beste vriendinnen mochten bij mij. Dan waren wij in totaal met 4, ik vond dat al meer dan genoeg. Na mijn eerste schooldag ben ik naar mijn knuffel gelopen en ben ik beginnen vertellen tegen mijn knuffel. Hoe de dag verliep, wat ik allemaal had gedaan. Nu we al een paar jaar later zijn, voel ik me al helemaal goed. Ik ben vrolijk en ik ben echt gelukkig.
Obe
klas 6
