Vroeger toen ik een klein meisje was, hield ik me alleen bezig met poppen en prinsessen. Mijn droom was om een prinses te worden met een hele balzaal vol met roze jurken. Nu is dat helemaal anders, poppen interesseren mij niet meer. Ik kijk niet meer om naar al dat roze gedoe. Maar als ik dan kijk naar al die kleine meisjes die hun bezig houden met zich te schminken als een prinses, krijg ik diepe heimwee. Dan wil ik weer een klein meisje zijn die zich niets van de grote mensen aantrekt. Je eigen fantasiewereld hebben dat is toch prachtig? Maar helaas zal daar niets meer van komen. Volgend jaar ga ik nu al eenmaal naar het middelbaar. Afscheid nemen van deze school waar ik al sinds het eerste kleutertje met een lach op mijn gezicht naar school kom … Als je ouder wordt, interesseer je je alleen nog maar in kleren en make-up en natuurlijk ook in jongens. Maar dat zal nog een eindje duren voor dat die periode mij zal bereiken. Maar groter worden heeft ook een heleboel nadelen. De meeste mensen verwachten allemaal dat je presteert en dat je je verantwoordelijk neemt. Maar als de druk dan zo groot wordt, kan je helemaal niet meer presteren en is iedereen teleurgesteld in je. Maar ondertussen word ik in augustus 12 en toch blijven mensen je behandelen als een klein kind. Volgend jaar zal dat dus compleet veranderen. Ik zal op mijn eigen beentjes moeten staan. Mensen zullen mij helemaal anders zien. Ik zal niet meer dat kleine meisje zijn die je vroeger in de wangetjes kon knijpen. De wereld zal niet meer zo groot zijn. Maar ik ben bang als ik groot word dat ik dan een werkmonster van de maatschappij zal worden. Ik hoop echt dat ik gewoon mijzelf zal blijven, zelfs als het eens slecht gaat. Ik heb ook veel geluk met mijn mamaatje, op haar kan ik rekenen en zij zal mij altijd steunen. Met andere woorden is zij mijn rechter arm. En op mijn beste vriendin kan gelukkig ik ook rekenen.Anaïs
klas 6
