Mijn nichtje Martje heeft net als Taylor neuroblastoom. Het begon allemaal met een heel raar voorgevoel. Ik was op kamp met de VKSJ en mama was gaan slapen bij mijn oma. Twee huizen verder woont mijn tante de mama van Martje. Op kamp had ik een heel raar gevoel , ik vroeg me 's avonds in mijn bed af of alles wel goed zou gaan bij oma of er niets ergs gebeurd zou zijn. Ik dacht dat er iets niet klopte bij oma. Ik kwam terug thuis en toen vertelde mama dat Martje kanker had. Ik moest huilen. Ik vind het verschrikkelijk dat er in zo'n korte periode drie mensen met kanker in de familie zijn.En nu ik een project maak over Taylor begrijp ik pas hoe erg het is. Het allerergste vind ik dat je alleen maar kan hopen dat alles goed gaat. Van mij mag al dat slecht nieuws in de familie stoppen en nooit meer terugkomen. Verschrikkelijk dat de blijdschap van een nieuw kindje al na een jaar kan veranderen in triestheid voor haar leven. Maar we moeten ook positief denken en dan komt alles goed, ook voor Taylor. Er is hoop en iedereen blijft geloven dat het een spetterende happy end wordt.
Sara-Lisa
klas 6
(nvdr: wil je meer te weten komen over neuroblastoom, surf dan naar Villa Joep)
