♫Wims klas♫: 6de leerjaar

zondag 16 januari 2022

6de leerjaar

Ik zit nu al eventjes in het 6de leerjaar en het is al bijna tijd om naar het middelbaar te gaan. Ik weet nog niet zo goed wat ik wil doen als richting in het middelbaar. Maar we zijn daar nog niet. Ik vind het 6de leerjaar leuk omdat we liedjes spelen met Wim en we knutselen ook veel. In het 6de mag redelijk veel zoals muziek luisteren of binnen blijven tijden de speeltijd maar als je over de grens gaat, dan mag niet zoveel meer. Ik ben de enige jongen in heel de klas dat is niet zo leuk maar ik kan er wel mee leven. We hebben ondertussen ook al veel liedjes geleerd. Ik heb ook al eens op de banjo-gitaar mogen spelen en ook al op de fendergitaar en nu een gitaar op mijn maat. Ik ben er zeer voorzichtig mee want het is de gitaar van Wim zijn zoon. De gitaar die ik nu speel is een 3 kwart, perfect op mij maat. Binnenkort gaan we ook eens gaan kijken naar de gitaar winkel in Roeselare voor een 3 kwart. Ik kan niet wachten. Ik ben ook heel blij dat Wim een gitaar op mijn maat heeft gevonden. Bedankt Wim!

Vander

klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim