♫Wims klas♫: Basejumpen

zaterdag 23 januari 2021

Basejumpen

Een vriend van me mama was een basejumper. In Duitsland was hij aan het basejumpen van de brug in Breitnau. Hij nam een pauze. Dan een beetje later ging hij jumpen. Maar iemand anders had zijn parachute in elkaar gedaan. Het zat niet goed. Hij sprong maar hij kreeg zijn parachute niet open. Hij was dan op de grond gevallen. Zijn beste vriend liep meteen naar hem. Ze hebben dan een ambulance gebeld. De helikopter kwam ook. Het bleek dat hij in levensgevaar was. Hij ging dan mee met de helikopter naar het ziekenhuis in Breitnau.
Toen me mama het nieuws hoorde zei ze het meteen tegen mij. Ik was geschrokken want ik kwam goed overeen met hem. Dan een beetje later werd hij geopereerd. Hij is dan naar België gekomen. Hij kwam aan bij het ziekenhuis. We gingen hem gaan bezoeken maar hij werd weer geopereerd. Hij mocht dan bijna naar huis. Het VTM-nieuws ging naar hem voor vragen te stellen. Het kwam dan op het nieuws. Toen hij thuis was moest hij met krukken lopen. Hij mocht dan een keer zonder krukken lopen en het lukte hem. Hij kon maar paar stappen zetten. Hij heeft dan besloten om nooit meer te gaan basejumpen.

Christian
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim