♫Wims klas♫: Herneming musical Peter Pan

dinsdag 13 maart 2018

Herneming musical Peter Pan

Toen de musical gedaan was was ik super verdrietig omdat ik het zo leuk vond om er in te spelen. Ik speelde Wendy en het was zo leuk om haar te spelen. Wendy is ook een stukje van mij geworden en ik moest een beetje afscheid van haar nemen. Als ik mijn naam op een dictee moet schrijven of zo schrijf ik altijd Wendy.
Niemand wil echt dat het gedaan is maar we moesten ons er bij neerleggen. Maar op een ochtend in de praatronde vroeg Wim, onze meester, of we zin hadden om de musical nog een keer te spelen. We waren allemaal super enthousiast maar dan bleek het dat de zaal waar we de musical in spelen niet beschikbaar was. Dat was echt niet leuk. Maar het schoolteam gaf niet op en nu hebben we een zaal in Varsenare.
Ik heb er super veel zin in JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!

Noa
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim