Mensen zeggen altijd dat ik moet lachen en ik begrijp wel dat ze dat zeggen. Maar als ik verdrietig ben, wil ik niet lachen dan wil ik verdrietig zijn en iedereen mag het weten. Ik weet dat niet veel mensen het zullen eens zijn met mij maar ik vind dat ik niet verplicht ben om te lachen. Wat is er mis met verdrietig zijn en het tonen? Ik vind dat lachen als je verdrietig bent net zo is als een lachend masker aandoen. Het is niet zo dat ik nooit lach. Ik lach vaak. Ik lach meer dan dat ik niet lach. Ik lach als ik blij ben, dat is vaak. Maar er is elke dag wel een moment dat ik verdrietig ben. Dat duurt nooit lang maar dat moment is er wel altijd. Soms lijkt het wel dat mensen het alleen maar zien als ik niet lach want ik hoor altijd:'Lach nu toch eens.' Maar als ik lach, merkt niemand het op. Je hebt mensen die altijd lachen ook al hebben ze het niet door. Ik heb dat niet. Als ik normaal kijk, kijk ik boos. Als ik aan het dagdromen ben, vragen mensen altijd of ik boos ben.
Ik lach graag maar ik vind dat het ook moet kunnen dat ik soms verdrietig ben.
Anonymus
klas 5/6
