Regine Beer was een half Joodse vrouw. Omdat haar vader Joods was. Daarom heeft ze ook in in Auschwitz gezeten. Ze had ook nog nooit iets als een Jood gedaan, ze was niet op gevoed als een Jood en nooit in contact gekomen met andere Joden. Haar leven was heel anders dan van een Jood maar met dat klein beetje Joods bloed in haar lichaam van haar vader had ze pech. Ze leerde op een normale school voor lerares (Frans en lichamelijke opvoeding). Haar directrice zij tegen Regine dat ze zich beter zou in schrijven in het Antwerpse Jodenregister. Dat had ze dan uiteindelijk gedaan. Als je dan getekend had, tekende je eigenlijk je doodvonnis. Ze gaf ook lezingen over haar afschuwelijke verhaal dat ze had mee gemaakt in het Jodenkamp. Ze ging dan naar klassen en deed haar verhaal. Ze heeft er ook een boek over geschreven, het is wel een klein boekje maar het is gewoon afschuwelijk wat ze heeft meegemaakt, het blijft in je gedachten zitten. Ze was nog maar het enige kind van het gezin dat thuis woonde. Op de avond van 3 september 1943 werd ze opgepakt aan haar 22ste. 's Nachts werd er op de deur gebonkt, het waren de Duitsers en ze riepen:"Polizei!" De moeder van Regine ging de deur open doen. Ze stormden binnen en gingen recht naar Regine haar kamer. Ze keken niet om naar haar moeder, zij was geen Joodse en haar vader was al gestorven. Ze wist toen niet hoeveel pijn het deed aan haar mama toen ze zag dat ze haar dochter kwijt zou zijn. Maar nu had ze kinderen en wist het hoe zeer het doet om je kinderen te verliezen. Ze konden geen afscheid nemen van elkaar het ging echt zo rap. Haar eerste stop was Mechelse Dossinkazene. Waar ieder Joden werd gefouilleerd als ze geen gouden juwelen bij hadden of geld of gewone juwelen wat geld zou op brengen. In de kazerne bleef Regine langer of de andere Joden omdat ze maar half Joods was. Dus gingen ze haar eerst onderzoeken omdat het een egt twijfel geval was. Dan kwam er een Duitse student. Die student besloot uiteindelijk dat ze genoeg Joods was om naar het Jodenkamp te gaan.
Daar kreeg ze dan ook een tatoeage met haar kampnummer op. Dat was KZ A 5148 haar kinderen vroegen altijd waarom staat die tatoeage op je arm maar ze wou dat nooit zeggen. Het was daar echt een hel, je werd fysiek mishandeld. Ze waren als beesten. Het was afschuwelijk om te zien, kinderen die weenden en moesten wachten op de dood. Dat was echt niet makkelijk om je sterk te houden, het was angstaanjagend. Ze was altijd bang om te sterven. En ze had vele moeilijke moment dat ze haar moeder echt nodig had om haar te troosten en gerust te stellen. Dan was de oorlog eindelijk voorbij en ze was niet gestorven, ze was zo blij. Ze was niet zo boos op de mevrouw die zei dat ze haar moest inschrijven in het Antwerpse register. Zij en haar moeder zijn nog naar haar huis geweest en ze nam haar niets kwalijk. Ze wil met haar verhaal zeggen tegen de jongeren wees gewaarschuwd voor de gevaren van het fascisme. Ze is op 23/03/2014 overleden. Regine Beer is op haar 87ste gestopt met lezingen te geven maar ik vind dat ze een sterke dame was en er gene zo meer bestaan die zo hard moesten vechten voor hun leven. Dat kom je niet meer tegen in België. Ik vind dat ze dat niet mochten gedaan hebben want dat is toch niet erg of je nu Joods of anders bent. Want ieder mens is niet hetzelfde. Dus ik hoop dat dit nooit meer zal voor komen! Want het is schandalig!
Luna
klas 5
