Troebel water

Ik ben een week geleden naar een toneel geweest met mijn klas. Het was een poppentheater. Het ging over een jongen die arm was en samen met zijn mama langs de weg in een caravan woonde. Toen mijn meester het vertelde dat het met poppen gespeeld werd, dacht ik eerst:"Een toneel met poppen wat gaat dat worden?" Mijn verwachtingen waren niet echt groot, maar toen ik het toneel zag was ik echt verwonderd dat het zo mooi werd gespeeld. De mensen die het brachten konden er echt emotie achter steken en zo het verhaal vertellen. Ze konden het zelf zo goed overbrengen dat je de uitdrukking van het gezicht van degene die de pop bestuurde op de pop zijn gezicht zag. Dat vond ik fantastisch. En waar ik het meest van verwonderd was, was dat de mensen die de pop bestuurden helemaal niet stoorden. Het was alsof of het rond mij gebeurde. Ik vond het ook wel straf dat de ene keer iemand anders de pop bestuurde en dan weer de andere en dat het was of dezelfde persoon nog steeds door speelde maar dat die in werkelijkheid al weer met een ander pop aan het spelen was. Toen het toneel gedaan was, vond ik het wel jammer dat het toneel niet langer duurde. Het was in een oogwenk voorbij maar ja dat heb je met goeie toneelstukken.

Wiebe
klas 6