Twee jaar geleden deed ik een ponykamp. Ik reed toen met een pony Engeltje. Ik reed daar heel graag op. Elke keer dat ik haar naam riep stak ze haar hoofd naar buiten en dat vond ik leuk. Elke ochtend reden we binnen en was ze altijd stout maar dat vond ik niet erg. Ik ben er eens afgevallen maar dat vond ik niet zo erg. 's Middags reden we buiten als het goed weer was. Dan was het altijd wel een spelletje zoals de eerste je zadel er van doen en dan er terug alleen op springen. Sommige pony’s schoten weg maar Engeltje bleef gewoon staan en toen we zonder zadel reden was ze ook heel flink. Maar toen we in galop gingen, begon ze te duiken en ben ik er afgevallen maar ik had geen pijn. 's Avonds toen we de pony’s naar de stallen moesten doen is ze ene keer weg gelopen omdat er daar een vrachtwagen stond. We vonden haar niet maar ze stond gewoon in haar stal, dat was niet te geloven. De laatste dag van het ponykamp moest ik engeltje achterlaten. Maar ik wist dat het niet voor lang was want de week daarop was het alweer paardrijden. Ik ben toen gaan paardrijden en ik zocht Engeltje maar ik vond haar nergens. Ik vroeg toen aan de bazin Annie waar Engeltje was en ze durfde het niet te zeggen. Ik wist dat er iets aan de hand was maar wat wist ik niet. Toen kwamen Caitlin en Jade, twee vriendinnen van mij, en ze zeiden dat Engeltje weg was. Mijn tranen sprongen uit mijn ogen. Ik wist niet wat te doen. Die dag zou ik niet meer vergeten.
Obe
klas 5
