Toen ik naar school fietste, gleed ik uit op een verhoging. Ik was op mijn rechterarm en gezicht gevallen. Op het eerst gezicht leek het erop dat ik niks had. Plots na een tijdje bleek er toch iets te zijn. Als ik mijn arm bewoog, deed het meer en meer pijn. Toen ik thuis kwam zei mijn mama:”wat is er heb je pijn?” Ik zei:"Ja, ik ben gevallen met mijn fiets.” Ik hield mijn hart vast dat er niks zou zijn. Toen trok de dokter foto’s en bleek dat mijn pols gebroken was. Ik zei direct nee hé en school en thuis en ...hoe moet het verder?Natuurlijk hielp iedereen me. Op school mocht ik stoppen als het niet ging. Ze deden mijn jas dicht, hielpen me uitstekend! Vooral mijn allerliefste mama, zij waste mij, kleedde mij aan, sneed mijn eten. Alles eigenlijk, ze was super! Maar nu moet ik nog 2 weken volhouden en hopen dat er geen complicaties zijn!Nu denk je waarschijnlijk:”Ja, ik zou beter ook vallen en iets breken!” Maar dat raad ik je nou niet aan. De pijn, de schrik en niets kunnen doen is vreselijk. Ook al heeft het véél voordelen, de pijn blijft. Ik hoop dat me dat nooit meer overkomt. Ik moet voorzichtig zijn! Dat heb ik geleerd, dus leuk zou ik het niet echt noemen.
Yasmine
klas 6
