♫Wims klas♫: Dierengevangenschap

maandag 13 september 2021

Dierengevangenschap

Mijn mening over dierengevangenschap is, ik vind het mooi om naar te kijken omdat sommige dieren kan je niet zien van dicht bij bijvoorbeeld een tijger en nog andere dieren maar ik vind dat ze wel hun eigen vrijheid nodig hebben. De dolfijnen in Boudewijn Seapark. Ik vind dat die dolfijnen wel vrijgelaten moeten worden omdat ze hun eigen vrijheid mogen hebben en omdat ze trainen die dolfijnen om truckjes te doen en die dolfijnen kunnen niet meer in de vrije zee hun leven leiden. Maar dan vind ik het wel weer goed dat ze de koala's redden in de landen waar er dan bosbranden zijn. En de dieren zijn gewoon veel gelukkiger in de vrije zee en in de jungle. Ik vind het dan ook weer goed dat Sealife in Blankenberge de zeehonden helpen als
ze bijvoorbeeld in een net vast zitten en als ze dan weer gezond zijn laten ze de zeehonden weer vrij. En ik zelf heb ook al eens een zeehond gezien in de zee toen ik klein was en ik zat op de sup met mijn papa.

Vander
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim