♫Wims klas♫: Bobbejaanland

zaterdag 24 september 2022

Bobbejaanland

Ik ben zondag naar Bobbejaanland met papa zijn werk geweest. Ik ben op 3 achtbanen geweest die over kop gaan. We hebben daar frieten gegeten en ik ben op 3 attracties geweest die niet over kop gaan. Ook een waar in je hangt, ik ben daar 2 keer op geweest en ik ben ook op vliegende stoeltjes geweest. Ik ben ook op een attractie geweest waarin je draait. Ik ben op iets geweest dat heel snel draait, het draait naar voor en dan achteruit. Er was ook een splash maar daar ben ik niet in geweest want het regende en het was koud. Daarna zijn we nog naar de kermis geweest. Ik ben naar het lunapark geweest en we zijn mijn tante tegengekomen en dan hebben we oliebollen gegeten en dan zijn we nog naar mijn opa geweest want hij heeft een nieuwe puppy. Hij heet Baloe. Dan zij we gaan eten met mijn nonkel en met mijn meter en toen zijn we nog naar hun huis geweest en daar heb ik nog een beetje Fortnite gespeeld met mijn nonkel.

Ian V.
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim