♫Wims klas♫: Gitaar spelen

zondag 21 november 2021

Gitaar spelen

Gitaar spelen is mijn hobby en ik doe het heel graag. Hoe ben ik gestart met gitaar spelen? Ik ben aan mijn 5 à 6 jaar begonnen. Ik kon toen nog geen gitaar spelen. Ik ben dus veranderd van school naar De Bijenkorf. Ik ben hier gekomen vanaf het 3de leerjaar. Ik zat toen nog bij Wouter. Er is op elke vrijdag op deze school een forum. Iedereen speelt een liedje voor de school. Ik heb toen akkoorden bij Wouter leren spelen. Nu dat ik al ouder ben kan ik zelf ook al wat akkoorden spelen. Ik zit ondertussen al in het 6de bij Wim. Nog niet lang maar al een paar maanden. Hier leren we ook veel liedjes spelen en als je een akkoord wilt leren spelen kan je altijd naar Wim gaan en het akkoord leren spelen. In die paar maanden tijd heb ik al veel liedjes bijgeleerd.

Vander
klas 6

We ZULLEN gelezen worden!!!

Als je spreekt, wil je gehoord worden. Als je schrijft, wil je gelezen worden.
Opstelletjes schrijven, stelopdrachten maken ... hoeveel lijntjes meester ... lijken mij een vage herinnering uit een heel ver verleden. Schrijven is iets functioneels. Het moet zin hebben. Het dient een hoger doel. De pen kan raken. De pen kan ideeën verspreiden, regimes omverwerpen, harten veroveren. De pen als wapen, als hulpmiddel, als werktuig van onze geest.
Maar wat als je handen die geest niet kunnen volgen? Wat als je ongecoördineerd gekras onleesbaar wordt. Wat gaat er dan niet verloren aan waardevol ideeëngoed? Daarom was ik begin jaren 90 zo opgetogen over mijn msx met bijhorende matrixprinter. Eindelijk een machine die kon omzetten wat er door mijn hoofd flitste. Ik kon terugkeren, woorden veranderen, krassen en opnieuw zetten zonder inktvlekken en aanverwante abstracte figuren. Want daar werd ik als kleine spruit altijd op beoordeeld ... op mijn schilderijen, op mijn uitingsvormen. Dat was uiteraard makkelijker te kanaliseren dan het inhoudelijke storm und dranggeschrijf ontsproten uit mijn queeste. De meester leest. De meester quoteert. De meester heeft een rooie stylo. Of hoe je een scheppend kind het plezier van schrijven ontneemt.
Toen ik midden jaren 90 zetelde in het bestuur van de Freinetbeweging keek ik altijd met veel scepsis naar het drukkend volkje. Letters zetten, inkt rollen, persen aanspannen ... ik begreep dat dit de groepsdynamiek wel diende maar tegelijkertijd ook een remming was. Pamfletten moeten kunnen flitsen. Vandaag rood, morgen blauw en overmorgen gelinkt aan eergisteren turkoise! Mijn ideeën moesten geen week onderweg zijn, dan was de aap al lang op een volgende tak, op een volgende boom, ja zelfs al in een ander woud.
Eén klas, één blog. We gooien onze teksten voor het oog van de hele wereld op het net. Geen censuur, geen quoteringen, geen rooie stylo's maar rauwe passie, pure emotie, ongebreidelde fantasie. We bevrijden ons uit het keurslijf van de verwachtingen.
We zullen gelezen worden!!!

Wim