Toen ik 4 was hadden mijn zussen al een bril. Ik zag hoe zij elke morgen hun bril aandeden.Ik wou toen ook een bril. Natuurlijk mocht ik van mijn mama niet zomaar een bril, maar na een tijdje moest ik ook een bril. Ik was zeer blij, maar alles word je beu.
Nu ben ik mijn bril ook al beu en elke morgen als ik wakker word is het van: “Oh nee, niet weer die domme bril.” Nu ben ik hem al gewend, maar moest het kunnen zou ik hem wegtoveren. Maar dat hopen heb ik al opgegeven.
Anne
klas 5
